..cookless...

Οι cookless συνομιλούν ¨παίζοντας¨ με τον Νίκο Γιαβρόπουλο… για το περιοδικό FAGAZINE
Ένα παιχνίδι συμπληρωματικής αφήγησης χάριν συνέντευξης…Ένα παιχνίδι όπου οι παίχτες συνεχίζουν την πρόταση από την τελευταία λέξη, αγνοώντας τα προηγούμενα.

~Το πρωινό ξύπνημα έχει πάντα δυσκολίες, μια πρώτη ματιά στον καθρέφτη με ανακουφίζει, είμαι ο ίδιος , δεν ξύπνησα κατσαρίδα… μια δεύτερη ματιά περιμένω από ένα ξένο ζευγάρι μάτια, να μου δώσει κουράγιο… εκείνο το πρωινό το κουράγιο μου το έδωσε ένα έντονο επίμονο βλέμμα, γύρισα πίσω μου, σχεδόν τσαμπουκαλεμένος! Ήταν ένα χάρτινο βλέμμα ! Από δυο κούκλες κολλημένες στον τοίχο…

*Cook-less θα πει αμαγείρευτες, σε μια χορταστικά σκυθρωπή καθημερινότητα των τηλεμενού και τηλεμαγειρεμάτων. Είναι μια δράση που εκτυλίσσεται στην Αθήνα της κρίσης και σχολιάζει εικαστικά και λεκτικά τα όσα συμβαίνουν. Οι ζωγραφικές γυναικείες φιγούρες περιπλανώνται στην πόλη με μια μαύρη βαλίτσα που φέρει επάνω της ένα μήνυμα. Οι δυο δημιουργοί τους θα βρεθούμε έτσι στην παρανομία του δρόμου, με λογικές παιχνιδιού.

~Παιχνίδι με την αισθητική, παιχνίδι με την απουσία της… Δυσμορφία!

* Δύσμορφη πόλη και γύρω-γύρω όλοι. Στα στενώματα της πολυκατοικημένης θλίψης, οι cookless σχηματίζουν την οπτική τους κι αφήνουν το βλέμμα τους να διαπλέκεται με αυτό των περαστικών, αναζητώντας την επικοινωνία σε συνθήκες τυχαιότητας.

~Τυχαία διαλέξατε ως υλικό της μεταφοράς του μηνύματος το χαρτί;;;

*Το χάρτινο σώμα τους ευάλωτο στα σημεία των καιρών. Δημιουργούμε κάθε φορά μια μικρή στρατιά αναπαράγοντας το πρωτότυπο ψηφιακά. Κάποιες αντέχουν στον χρόνο . Κάποιες άλλες η ζωή σύντομα και βίαια τις δια/σχίζει.

~Διασχίζω την πόλη καμιά φορά χωρίς σκοπό, μέχρι να μη πατώ πια την άσφαλτο αλλά το χώμα, με τον πόθο να βρω τον αναπάντεχο έρωτα…

*Ο έρωτας είναι το σημείο εκκίνησης κάθε διαδρομής. Ένα ταξίδι αναζήτησης απαντήσεων από το Άλλο, το άγνωστο. Ερώ κι ερωτώ: «Τι (χ)ώρα είναι;» Μια συνάρτηση χώρου και χρόνου. Στα τοιχώματα της παρένθεσης της, οι cookless ερωτώντας μένουν κι εμμένουν για την εξίσωση και την ανύψωση του αγνώστου . ΑΝΘΡΩΠΟΣ ! O άγνωστος “x” επί κοινωνίας “ψ” (psi). Και η ανύψωση αυτή γίνεται όλο και πιο δύσκολη όταν τυχαίνει να έχεις γεννηθεί γυναίκα.

~Γυναίκα! Αυτή! Που μας δίνει τη ζωή, με την ελάχιστη συνεισφορά του άντρα, το σπέρμα…

* Ποιο σπέρμα θα σε γονιμοποιήσει τώρα “mi terra”, όταν η χαρά μεταναστεύει ;;; Παιδιά δια-σποράς. σε μια Ιστορία που αυθ-άδικα επαναλαμβάνεται. «τΥχοκολλημενες» στις σκληροτράχηλες α-γωνίες της πόλης, οι cookless, δίπλα σε σπασμένες βιτρίνες και άστεγες ελπίδες . Εκεί θρυμματισμένες και οι λέξεις τους, αναζητούν την αρχική τους δύναμη. Με μια παιχνιδιάρικη πολεμική ανασυντάσσονται για να αντιστρέψουν έναν κόσμο γεμάτο στερητικά. «Α-πωλήσεις». Επί ποδός με τα πολύτιμα ανά χείρας περιφέρονται στην πόλη. Επί ποδός με τα «ταπεινά» και τα «πετεινά» τους σε μια βαλίτσα .

~Μια βαλίτσα γεμάτη εσώρουχα για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή στου κόσμου τα κρεβάτια!

*Απ το κρεβάτι εκτοπίστηκαν τα όνειρα. Απ το κρεβάτι εκτοπίστηκε κι ο άνθρωπος . Στους δρόμους σκοντάφτεις πάνω σε σώματα και χάρτινα στρώματα κάτω από ταμπέλες και πολύχρωμες επιγραφές με οδηγίες χρήσης και ζωής. Αυτό το τοπίο περιβάλλει τις cookless και λειτουργεί ως το υπόστρωμα, το φόντο.

~Με φόντο ένα γκρι, ίσως κόκκινο, καμιά φορά ένα βαθύ μπλε, αν είναι τυχερές χρυσό!!! Το πιο σύνηθες όμως είναι με φόντο ένα ταλαιπωρημένο τοίχο…

*Ο τοίχος είναι ο μη- τόπος, που δεν ανήκει σε κανέναν, είναι το αναλόγιο των σημειώσεών μας. Επιλέγεται προσεχτικά, με προτίμηση σε επιβαρυμένους ήδη τοίχους, και σεβασμό σε προϋπάρχοντα έργα και γκράφιτι. Οι τοίχοι της πόλης, η πόλη καμβάς, η τέχνη του δρόμου! Εκεί είναι η θέση της Τέχνης. ¨Ο θάνατός της είναι τα μουσεία¨.

~Να ζήσω μέσα σε ένα μουσείο-μαυσωλείο, όχι στα άχαρα διαμερίσματα της πόλης, να μπορώ να ονειρεύομαι και να θρηνώ μαζί με τα ρημάδια της τέχνης…

*Τεχνηέντως, τέχνη όντως ! Η διαδικασία παραγωγής των cookless, ενέχει μια συνεχή διάδραση χειροποίητου-παραδοσιακού, με ψηφιακές τεχνικές . Η μοναδικότητα του έργου τέχνης δίνει τη θέση της στην επανάληψη του αντίγραφου. Και καθώς το αντίγραφο πηγαίνει στο θεατή, αποδεικνύεται περισσότερο αυτόνομο από το πρωτότυπο. Η φωτογράφισή του, εξάλλου, θα γίνει το πέρασμα από τον εφήμερο κόσμο της street art, στον κόσμο της ακαριαίας επικοινωνίας, το διαδίκτυο.

~Διαδίκτυο μια πραγματικότητα μακριά από αυτή! Αν υπήρχε πριν την αναγέννηση θα το έριχναν στην πυρά μαζί με τις μάγισσες…

*Ως μάγισσες θα καούν στην πυρά όσο βαθαίνει το σκοτάδι . Το ξέρουν ! Με «ώση-όση- γνώση» διαθέτουν «psi-x-ανεμίζονται» , συμπαρασύροντας με τη δυναμική αυτή ακόμη κι εμάς τις ίδιες τις δημιουργούς, αναδημιουργώντας μας. Κάθε μια από τις κοπέλες φέρει στη βαλίτσα της έναν αριθμό και χαρτογραφείται . Κάτι σαν ψίχουλα που αφήναν τα παιδιά στο παραμύθι για να μη χαθούν στο δάσος, στην περιπλάνηση.

~Περιπλάνηση η οποία τις περισσότερες φορές αντί για το αναμενόμενο δώρο της γνώσης, φέρνει την αποπλάνηση μαζί με ένα κουτί γλυκά!!! Αν γίνει εσωτερική πολύ πιθανόν χωρίς γλυκά να φέρει την τρέλα…

*Η τρέλα μένει στην πόλη ¨σε βρώμικα αδιέξοδα¨ και μπαζωμένες προοπτικές. Κατοικεί στα βλέμματα μας όσο ο κόσμος, ασταθής μέσα κι έξω μας, καταρρέει. Εδώ, στα κάτω-κάτω μας μείναν κάτι ¨ψΗλά¨. Εδώ, στα γήινα φθαρτά βρίσκεται η ζωή. Και μόνο με τρέλα μπορεί να αγαπηθεί. Ποτέ με λογική. Η τρέλα είναι η αρχή της δημιουργίας.

~Η δημιουργία θα μπορούσε να είναι το αντίδοτο για την κατάθλιψη, οι έλληνες καταναλώνουν τις περισσότερες ψυχοτρόπες ουσίες από όλους τους ευρωπαίους, αποτέλεσμα της ανύπαρκτης ηθικής στην πολιτική.

*H πολιτική της ζωής μας ορίζει την ζωή της πολιτικής μας. Είμαστε πολίτες, όχι ιδιώτες. Σχολιάζουμε, υπαινισσόμαστε καταγγέλλουμε, απορούμε. Πολλά ερωτηματικά σε μια εποχή ούτως ή άλλως σύγχυσης που επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις..

~Αναγνώσεις πολλές μπορούν να έχουν τα μεγάλα κείμενα…πολλές και διφορούμενες κάτι σαν χάρτινες Πυθίες…

*Η Πυθία ποτέ δεν απάντησε ! Οι cookless μέσα από διφορούμενα , λακωνικά σχόλια και τα τυχαία συναπαντήματα του δρόμου αναζητούν κι εκείνες την απάντηση . «Θα πάει μακριά;» «Πόσα δις-στοιχήματα ακόμα ;;». Η Πυθία ποτέ δεν απάντησε ! Στα σταυρο-δρόμια εσύ θα αποφασίσεις αν θα κουβαλήσεις το σταυρό ή θα πάρεις το δρόμο.

~Ένας δρόμος αφηρημένος! Υπάρχει;;; Χωρίς τρίστρατα και σταυροδρόμια… χωρίς χρώματα και σχήματα… εκεί που σε οδηγεί η μουσική!

*Η μουσική «σε ρε ύφεση» ! Όταν οι αριθμοί δεν βγαίνουν και μας οδηγούν σε αδιέξοδα αναλαμβάνει η τέχνη να δημιουργήσει συνθήκες ύπαρξης στο ανέφικτο. Ελάσσονες και Μείζονες, όλοι μπορούν να έχουν πρόσβαση σ αυτήν. Η τέχνη πάντα κρατούσε το κλειδί .

~Ένα κλειδί που ανοίγει καμία πόρτα! Όταν αφαιρέσεις την λειτουργια από τα αντικείμενα μένει μόνο η ομορφιά !!!

*Η ομορφιά στην σύγχρονη τέχνη είναι ενοχοποιημένη! Στη γυναίκα είναι πάντα το ζητούμενο! Στο ζύγι της θηλυκότητας και σεξουαλικότητας, οι κούκλες με το λογοπαικτικό όνομα, θα φορέσουν στολή καθημερινότητας, τη μαύρη μπλούζα, το τζιν και θα βουτήξουν στη ροή του πλήθους. Όμορφα άμορφο πλήθος! Μικρές αλλαγές, φυσιογνωμίες, στάσεις, δεν αλλάζουν την αφήγηση που μένει στο ίδιο πρόσωπο. Σε πορεία κοινή.

~Κοινό-κοινότυπο-κυνικό… εκείνο το πρωί μου δώσατε μια νέα αισιοδοξία, από κοινού !!!

*Η από κοινού δημιουργία είναι γέννημα μιας 20χρονης φιλίας. Σε αυτόν τον άξονα οι καλλιτεχνικές μας πορείες διασταυρώνονται, χωρίζουν και ξαναβρίσκονται κάθε φορά που προκύπτουν κοινά ζητούμενα. Την Πρώτη Μαίου οι cookless γιόρτασαν τα πρώτα γενέθλια. Στο δρόμο ! Αφηνόμαστε σε αυτό το ταξίδι τους, κι όπου μας βγάλει …..........